Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

suspicionis N F

  • 1 affinis

    adfĭnis (affĭnis), e    - arfinis, arch. Prisc. [st1]1 [-] voisin, attenant, limitrophe.    - gens affinis Mauris, Liv. 28, 17: nation voisine des Maures.    - cui fundo erat ad finis M. Tullius, Cic. Tull. 14: propriété qui touchait M. Tullius.    - regiones ad fines barbaris, Liv. 45, 29, 14: les régions voisines des barbares. [st1]2 [-] parent par alliance, allié.    - mihi affinis erat, Cic.: il était mon parent par alliance.    - au plur. adfines: les parents par alliance.    - poét. adfinia vincula, Ov. P. 4, 8, 9: liens de parenté par alliance. [st1]3 [-] qui prend part, mêlé à, compromis dans.    - publicis negotiis adfinis, Plaut. Trin.: qui prend part aux affaires publiques.    - affinis huic facinori, Cic. Cat. 4, 3: compromis dans ce crime, complice.    - adfinis turpitudini, Cic. Clu. 127: mêlé à une infamie.    - adfinis rei capitalis, Cic. Verr. 2, 94: qui a trempé dans un crime capital.    - homines hujus adfines suspicionis, Cic. Sull. 17: des hommes susceptibles d'être soupçonnés d'avoir pris part à ce crime.    - ejus rei auctores adfinesque, Liv. 38, 31, 2: les instigateurs et les complices de ce crime.
    * * *
    adfĭnis (affĭnis), e    - arfinis, arch. Prisc. [st1]1 [-] voisin, attenant, limitrophe.    - gens affinis Mauris, Liv. 28, 17: nation voisine des Maures.    - cui fundo erat ad finis M. Tullius, Cic. Tull. 14: propriété qui touchait M. Tullius.    - regiones ad fines barbaris, Liv. 45, 29, 14: les régions voisines des barbares. [st1]2 [-] parent par alliance, allié.    - mihi affinis erat, Cic.: il était mon parent par alliance.    - au plur. adfines: les parents par alliance.    - poét. adfinia vincula, Ov. P. 4, 8, 9: liens de parenté par alliance. [st1]3 [-] qui prend part, mêlé à, compromis dans.    - publicis negotiis adfinis, Plaut. Trin.: qui prend part aux affaires publiques.    - affinis huic facinori, Cic. Cat. 4, 3: compromis dans ce crime, complice.    - adfinis turpitudini, Cic. Clu. 127: mêlé à une infamie.    - adfinis rei capitalis, Cic. Verr. 2, 94: qui a trempé dans un crime capital.    - homines hujus adfines suspicionis, Cic. Sull. 17: des hommes susceptibles d'être soupçonnés d'avoir pris part à ce crime.    - ejus rei auctores adfinesque, Liv. 38, 31, 2: les instigateurs et les complices de ce crime.
    * * *
        Affines. Festus. Voisins desquels les terres s'entretouchent.
    \
        Affines. Modestinus. affins et alliez par mariage.
    \
        Affinis alicuius culpae, et alicui culpae. Cic. Un homme qu'on peult à droict souspeconner de quelque cas, Qui est consentant et coulpable ou chargé du cas.
    \
        Negotiis publicis affinis. Plaut. Qui s'addonne et s'applique aux affaires publiques.
    \
        Affinis rerum quas fert adolescentia. Terent. Addonné aux plaisirs de jeunesse.

    Dictionarium latinogallicum > affinis

  • 2 attenuatio

    attenuātio, ōnis f. [ attenuo ]
    ослабление ( stomachi CA); умаление, уменьшение (suspicionis rhH.)
    a. verborum rhH. — простота речи, незатейливый слог

    Латинско-русский словарь > attenuatio

  • 3 odor

    ōris m.
    1) запах (suavis, taeter C)
    2) дурной запах, зловоние ( gravitatem odoris lenire Su)
    3) аромат, благоухание ( florum C)
    4) pl. благовония ( odores incendere C); волшебные мази ( liquidi odores H)
    5) дым ( ater V); чад, пар ( culinarum fumantium Sen)
    6) предчувствие, предположение
    o. alicujus rei est C — чувствуется что-л. или поговаривают о чём-л.
    7) слабый признак, налёт ( urbanitatis C)
    8) редко (= odoratus II, 1.) чутьё, обоняние rhH.

    Латинско-русский словарь > odor

  • 4 affinis

    affīnis (adfīnis), e, angrenzend, I) eig.: gens affinis Mauris, Grenznachbarn der Mauren, Liv. 28, 17, 5: dah. subst., affīnēs, ium, m. pl., die Grenznachbarn (der Feldmark nach), s. Paul. ex Fest. 11, 9), Paul. dig. 10, 1, 12. Corp. inscr. Lat. 6, 10234 u. 10247. – II) übtr.: 1) durch Heirat anverwandt, verschwägert, ut essem adfinis tibi, Acc. tr. 502: alter mihi affinis erat, Cic. post redit. ad Quir. 5, 11: u. poet., vincula affinia, die verwandschaftlichen Bande, Ov. ex Pont. 4, 8, 9. – Öfter subst., affinis, is, Abl. e u. i, m. u. f. (vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 345 über Abl. e u. i), jeder od. jede Verschwägerte = Schwager, Schwägerin (im engern u. weitern Sinne), Schwiegervater, Schwiegersohn, Plaut., Cic. u.a.: et gener et affines placent, der Eidam u. dessen Familie (die Schwiegereltern mit Familie), Ter.: cognati et affines, Verwandte (überh.) u. Verschwägerte (insbes.), Cic. u.a.: fem. b. Cic. post red. in sen. 17 u. Auson. parent. 17 lemm. – Scherzh., vom Gatten der Buhle, Cic. Verr. 2, 36. – 2) gleichs. mit etw. verwandt, d.i. vertraut, in etw. verwickelt, bei etw. beteiligt, bei etw. mitschuldig (s. Wagner Ter. heaut. 215), m. Genet., illarum rerum, Ter.: rei capitalis, Cic.: huius suspicionis, Cic.: qui eius rei auctores adfinesque essent, Liv.: ne quis eorum ad hastam accederet sociusve aut affinis eius conductionis esset, Liv. – m. Dat., publicis an maritimis rebus, Plaut.: huic sceleri, huic facinori, Cic.: ei noxae, Liv.: corpus his vitiis affine, Lucr. – m. ad u. Akk., affines ad causandum, Pacuv. tr. 23. – / Archaist. Form arfinis nach Prisc. 1, 45.

    lateinisch-deutsches > affinis

  • 5 attenuatio

    attenuātio (adtenuātio), ōnis, f. (attenuo), die Abschwächung, dh. a) die Verminderung, suspicionis, Cornif. rhet. 2, 3. – b) der schlichte Ton der Darstellung, facetissima attenuatio verborum, Cornif. rhet. 4, 16.

    lateinisch-deutsches > attenuatio

  • 6 etiam

    etiam, Coni. (= et iam) urspr. = und bereits, I) (zur Bezeichnung der Dauer in der Zeit) = auch jetzt, bis jetzt, noch immer, nondum etiam, vixdum etiam, auch jetzt noch nicht, auch jetzt kaum, Ter. u. Cic.: etiam non, noch immer nicht, Komik. u. Cic.: etiam dum, num, tum. s. etiam-dum, etiam-num, etiam-tum: etiam insuper, s. īn-super: non satis me pernosti etiam, (bis jetzt) noch nicht, Ter.: cum iste etiam cubaret, da er noch (bis zu dem angegebenen Zeitpunkte) usw., Cic. – dah. in drängenden u. zusetzenden Fragen, immer noch, noch immer, etiam consulis? Plaut. trin. 572. – II) bereits, jetzt schon; dah. a) (in Antworten) ja, allerdings, ganz recht, numquid vis? Etiam, willst du was? Ja, Plaut.: aut etiam aut non respondere, entweder ja oder nein antworten, Cic. – b) (bei Zugeständnissen) ja, e tiam, inquit, beatam, sed non beatissimam, ja (= allerdings), sagte er, glücklich, aber nicht usw., Cic. – c) (zur Bezeichnung einer Steigerung, einer Vermehrung usw.) auch, auch noch, voce, motu, formā etiam magnificā, Cic.: non solum... sed etiam od. verum etiam, nicht nur... sondern auch, Cic. u.a. – tum (od. cum)... tum etiam, sowie... so (besonders) auch, Cic. – etiam tum... cum, auch dann... wenn, Cic.: tum etiam, dann auch, Ter. u. Tac.: addam et illud etiam, auch das noch, Cic.: etiam rides? du lachst auch noch? Plaut. – etiam quoque, s. quo-que. – d) noch = sogar, multo etiam gravius, noch viel usw., Caes.: tabulas nihil profuturas, etiam plus suspicionis futurum, sogar noch mehr usw., Cic. – e) um etw. Vergessenes nachzuholen, noch etwas! ja, noch etwas! quid praeterea? quid? Etiam Gabinius a. d. IIII K. Octobr. noctu in urbem introierat, Cic. ad Q. fr. 3, 1, 7. § 25: quid superest? Etiam. Gener est suavis mihi, Cic. ad Att. 7, 3, 12: u. so Cic. ad Att. 1, 13, 6; 2, 6 extr. – III) noch einmal, wieder, circumspice etiam, sieh dich noch einmal um, Plaut.: dic etiam clarius, sag es noch einmal, Cic. – etiam atque etiam, immer wieder = sehr (öfter), rogare, considerare, Cic.: reputare, Sall. – IV) gleich, in ungeduldigen Fragen, die den Begriff einer Aufforderung (eines Befehls) in sich schließen (s. Brix Plaut. trin. 514. Spengel Ter. Andr. 849), etiam tu hinc abis? willst du gleich fort von hier? Ter.: etiam aperis? willst du gleich aufmachen? Plaut.: etiam taces? willst du gleich schweigen? Ter.

    lateinisch-deutsches > etiam

  • 7 fama

    fāma, ae, f. (φήμη dor. φάμα), das Gerede der Menge, I) das erzählende, berichtende Reden-, Gerede der Leute, das Gerücht, der Ruf, die Sage, die Tradition, auch die geschichtliche Überlieferung (s. Wölffl. Liv. 21, 1, 4), fama rerum, die Geschichte, Tac.: exercitus (über die Ankunft des H.), Hirt. b. G.: istius suspicionis, Cic.: ad primam famam valetudinis, Suet. – ad Labienum per Remos incredibili celeritate de victoria Caesaris fama perfertur, Caes.: cum haec fama de nostrorum hominum avaritia et cupiditate percrebruerit, Cic.: fama est (es wird überliefert) Liv., fama fuit (es ging die Rede), Nep., vulgatior fama est, Liv., fama emergit (taucht auf), fama venerat, Cic., fama pervenerat Tarentum, Liv., fama exierat (war erschollen), Nep., fama affert od. fama affertur, Liv., fama perfertur, Caes., fama per orbem terrarum percrebuit, Caes., fama nuntiabat, Cic., fama manat, Cic., fama tenet (erhält sich, besteht), Liv., alle m. folg. Acc. u. Infin.: cum homines famā ferrent (als allgemein die Sage ging, es allgemein hieß), m. folg. Acc. u. Infin., Liv.: fama per socios vulgavit, m. folg. Acc. u. Infin., Liv.: erat fama, quasi concubinas ipse divelleret, Suet.: famā accipere, durch Gerücht erfahren, Caes.: ut fama loquitur, Vell.: ea fama, quae plerosque obtinet, die herrschende Sage, Sall.: inimici famam non ita ut nata est ferunt (verbreiten), Plaut. – Plur., maledicas famas ferunt (verbreiten), Plaut. trin. 186: inter arma civilia aequi bonique famas petit, Sall. hist. fr. inc. 1, 76 (42): per omnem provinciam magnae atrocesque famae ibant, *Sall. hist. fr. 1, 67 (66): ingentes esse famas de Regulo, Arrunt. in Sen. ep. 114, 19. – personif., Fama, als Gottheit, Tochter der Terra, schnellfüßig, allsehend, im Laufe wachsend, Verg. Aen. 4, 174 sqq. Ov. met. 12, 43 sqq. Val. Flacc. 2, 116 sqq. – II) das beurteilende Gerede, das Urteil der Menge, die öffentliche Meinung, die Volksstimme, u. öfter objektiv = der Ruf, in dem jmd. steht, A) im allg.: contra opinionem famamque omnium, Caes.: ut famam et opinionem hominum teneret, Caes.: f. popularis, Volksmeinung, Volksgunst, Cic. – bona f. (ευδοξία), Cic.: bonam famam bonorum expetunt, Cic.: f. pudica, unbescholtener Ruf, Prop. – mala f., Sall. – f. sapientiae, f. bene loquendi, Cic.: famam temeritatis subire, Cic.: famam inconstantiae non pertimescere, Cic. – ungew. Plur. gebraucht von Sall. in Sen. ep. 114, 19. – B) prägn.: 1) der Ruf, Leumund = bona fama (s. no. A), der gute Ruf, der gute Name, der gute Leumund, Ruhm, huius omnis fama atque existimatio, Cic.: famam collectam servare, Cic.: famam suam laedere, Plin. ep.: famam ingenii abicere, Cic.: famae consulere, Cic.: famae servire, Nep.: famae dare alqd, etw. auf den Ruf geben, Hor.: dabat et famae, Tac.: famam alcis lacerare, Liv. u. Tac.: famam maculari dehonestarique, Liv. – v. Frauen = Frauenehre, unbescholtener Ruf, cognita fama, Prop.: famam sororis defendere, Cic.: famae parcere, Sall. u. Tac.: u. = Ruhm, Stolz, Argivae fama pudicitiae, sie (nämlich Euadne), der Stolz der argivischen Züchtigkeit, Prop. – 2) der Ruf = mala fama (s. no. A), der üble, böse Ruf, die üble Nachrede, der böse Leumund, famam in se transtulit, Ter.: me eadem quae ceteros fama atque invidia vexabat, Sall.: moveri famā, Verg.

    lateinisch-deutsches > fama

  • 8 odor

    odor, ōris, m. (zu griech. οζω, οδωδα, ὀσμή), der Geruch, I) eig. u. bildl.: 1) eig., Cic.: odorem trahere naribus, Phaedr. – Insbes., a) der ( üble) Geruch, Gestank, Sall., Verg. u.a. – b) der Wohlgeruch, Duft, Verg. u. Hor. – c) übtr., der Dampf, Dunst, ater, Verg.: insolitus, Liv.: culinarum fumantium, Sen. – 2) übtr., die Witterung einer Sache, Vermutung, Ahnung, odore aliquo legum recreatus, Anhauch, Cic.: est non nullus odor dictaturae, man munkelt von einer D., Cic.: qui quodam odore suspicionis Stalenum corruptum esse sensisset, der davon schon einigen Wind hatte u. den Verdacht hegte, daß usw., Cic. – II) meton.: I) Wohlgeruch = Räucherwerk, Assyrius odor, Catull.: Arabius odor (Weihrauch), Plaut.: tus exiguum et odoris unius glebula, Arnob.: fumat ara multo odore (Weihrauch), Hor.: attrib., unguen odor, Apul. flor. 19. p. 33, 2 Kr. – Plur. = wohlriechende Spezereien, Gewürze, wohlriechende Wasser, Salben, Balsame (griech. φάρμακα), unguenta atque odores, Plaut.: tus et odores, Hor.: coquere odores, Sen.: incendere odores, Cic.: Poppaeae corpus differtum odoribus conditur, Tac.: mercator, qui odores ac purpuras portabat, Sen. – 2) der Geruchsinn ( neben auditus, tactus, gustatus), Cornif. rhet. 2, 8. Ambros. in Luc. 7. § 140. – / Archaist. Nbf. odōs, ōris, m., Plaut. capt. 815; Curc. 105; Pseud. 841 u. 842. Sall. Iug. 44, 4 (aber Lucr. 6, 952 jetzt odor).

    lateinisch-deutsches > odor

  • 9 tormentum

    tormentum, ī, n. (torqueo), I) ein Werkzeug zum Drehen, Winden, Pressen, und zwar: 1) die Winde, praesectis omnium mulierum crinibus tormenta effecerunt, Caes. b.c. 3, 9, 3; vgl. Lact. 1, 20, 27: falces tormentis introrsus reducebant, Caes. b.G. 7, 22, 2. – 2) der Strick, das Seil, tormento tensior, Priap. 6 (5), 5: quadruplices tormento astringere limbos, Gratt. cyn. 26. – 3) die Fessel, ferreum, Plaut. Curc. 227: tormentorum iniuria, Petron. 102, 13: tormenta, laxare, Ps. Quint. decl. 19, 15. – 4) ein Marterwerkzeug, die Folter, a) eig.: cruciatus (Plur.) tormentorum, Folterqualen, Tac.: tormenta adhibere, Cic.: dare se in tormenta, mit auf die Folter gehen, Cic.: dedere alqm tormentis, Cic.: ementiri (falsch aussagen) in tormentis, Cic.: excruciari tormentis, Caes.: tormentis exprimere confessionem cogitati facinoris, Suet.: minitari omnibus bonis cruces ac tormenta, Cic.: quaestiones servorum ac tormenta accusator minitatur, Cic.: neque tormentis neque supplicio cuiusquam parcere, Suet.: de servo in dominum ne tormentis quidem quaeri licet, Cic.: quo magis necessarium habui ex duabus ancillis quid esset veri et per tormenta quaerere, Plin. ep.: verberibus ac tormentis quaestionem habere pecuniae publicae, Cic.: tormenta non recusare, Curt. – b) übtr.: α) die Folter = der Zwang, lene tormentum admovere ingenio, einen sanften Zw. auf den G. ausüben, Hor. carm. 3, 21, 13. – β) die Marter, Plage, tormenta vulvae, Plin.: vesicae et exulcerati ventris tormenta, Sen.: stomachi tormenta tolerare, Sen.: incredibiles cruciatus et indignissima tormenta pati, v. Podagristen, Plin. ep. – tormenta suspicionis, Cic.: tormenta fortunae, die vom Schicksal auferlegten Leiden, Cic.: tormenta verborum, Min. Fel. – est tormentum m. Infin., est tormentum carere divitiis, Sen. contr. 1, 6, 5. – 5) ein Druckwerk, beim Wasser, Sen. nat. qu. 2, 9, 2. Tert. de anim. 14. – 6) tormenta tibiarum, die Druckwerke, Plin. 10, 82. – II) ein Werkzeug zum Fortschleudern, die Schleuder-, Wurfmaschine, das Geschütz, a) eig.: bellica tormenta, Varro: bellica tormenta operaque, Liv.: balistae lapidum et reliqua tormenta, Cic.: ibi tormenta collocavit, Caes. – b) meton., das daraus abgeschleuderte Geschoß, telum tormentumve missum, Caes.: t. missile, Plin.: fenestrae ad tormenta mittenda, Caes. – / Sen. de tranqu. anim. 1, 5 sind mille tormenta tausend Foltern.

    lateinisch-deutsches > tormentum

  • 10 attenuatio

    attenuātĭo, ōnis, f. action d'amoindrir, diminution, affaiblissement.    - facetissima verborum attenuatio, Auct. ad Her. 4, 11: simplicité de style pleine de grâce.    - attenuatio litterae, Auct. ad Her.: contraction d'une lettre, synérèse.
    * * *
    attenuātĭo, ōnis, f. action d'amoindrir, diminution, affaiblissement.    - facetissima verborum attenuatio, Auct. ad Her. 4, 11: simplicité de style pleine de grâce.    - attenuatio litterae, Auct. ad Her.: contraction d'une lettre, synérèse.
    * * *
        Attenuatio, attenuationis, Verbale. vt Attenuatio suspicionis. Author ad Heren. Amoindrissement, Diminution.

    Dictionarium latinogallicum > attenuatio

  • 11 peruenio

        Peruenio, peruenis, pe. corr. perueni, pen. prod. peruentum, peruenire. Venir jusques au lieu, Parvenir.
    \
        Sine me peruenire quo volo. Terent. Laisse moy dire ce que je veulx.
    \
        In crastinum peruenire. Quintil. Vivre jusques à demain.
    \
        Peruenire ad desperatione. Caes. Venir jusques à se desesperer.
    \
        Peruenire in maximam inuidiam. Cic. Estre fort hay.
    \
        Peruenire ad manus. Cic. Venir à s'entrebatre.
    \
        Ne in illius manus perueniret. Cic. Qu'elle ne tombast entre ses mains.
    \
        In meam notitiam decem modo peruenerunt. Columel. Je n'en congnois que dix.
    \
        Peruenire ad nummos. Cic. Recepvoir argent d'une debte.
    \
        Peruenire in potestatem alicuius. Cicero. Estre mis soubs sa puissance.
    \
        Peruenire ad primos. Cicero. Estre mis au nombre des mieulx estimez.
    \
        In scripta alicuius peruenire. Cic. Parvenir à cest honneur que noz gestes et haults faicts soyent escripts par aucun.
    \
        Peruenire in magnum timorem. Caesar. Avoir grand paour.
    \
        Peruenire in tutelam. Cic. Pupillum fraudare, qui in tutelam peruenit. Qui est mis en nostre tutelle.
    \
        - si ad herum haec res peruenit, Peristi pulchre. Plaut. Si ton maistre oit parler de cela, Si cela vient jusques à ton maistre.
    \
        Vix ad aures meas istius suspicionis fama peruenit. Cic. A grand peine en ay je ouy parler.

    Dictionarium latinogallicum > peruenio

  • 12 suspicio

    [st1]1 [-] suspīcĭo, ōnis, f.: - [abcl][b]a - soupçon, suspicion. - [abcl]b - supposition, conjecture, opinion incertaine, pressentiment, idée. - [abcl]c - Pall. soupçon, apparence, trace légère.[/b]    - suspicionem habere: soupçonner.    - suspicio mihi est, Plaut.: je soupçonne.    - hac re nulla abest suspicio, Cic.: tout est suspect dans cette affaire.    - suspicio judiciorum, Cic.: la justice devenue suspecte.    - suspicio incidit mihi, Cic.: je soupçonne.    - suspicionem afferre (dare, injicere, praebere): faire soupçonner.    - venire in suspicionem avaritiae alicui: être soupçonné par qqn de cupidité.    - de morte si res in suspicionem venit, Caes.: si les circonstances de la mort éveillent les soupçons.    - suspicione carere: être à l'abri du soupçon.    - hostibus timoris dare suspicionem, Caes.: laisser soupçonner à l'ennemi qu'on a peur.    - suspicionem ab aliquo removere, Cic.: dissiper les soupçons que l'on a sur qqn.    - neque eo magis carebat suspicione, Nep.: et il n'en demeurait pas moins suspect.    - gentes sic inmanitate efferatas, ut apud eas nulla suspicio deorum sit, Cic.: des peuples assez enfoncés dans la sauvagerie pour n'avoir des dieux aucune idée.    - nulla suspicio vulneris, Petr.: aucune trace de blessure. [st1]2 [-] suspĭcĭo, ĕre, spexi, spectum: - tr. et intr. - [abcl][b]a - regarder de dessous, regarder en haut. - [abcl]b - regarder avec admiration, admirer, estimer, considérer, révérer. - [abcl]c - suspecter, soupçonner.[/b]    - suspicere caelum (in caelum): regarder le ciel.    - vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes, Plin. 35: des visages qui regardent en arrière, en haut et en bas.    - pietas suspicienda est, Nep.: la piété est admirable.    - aeraque et artis suspice, Hor. Ep. 1: sois en extase devant les bronzes et les oeuvres d'art.    - suspectus regi et ipse eum suspiciens ad perniciem ejus dolum quaerere, Sall. J.: suspect au roi et lui-même le suspectant de chercher quelque ruse pour perdre son maître.    - voir suspectus.
    * * *
    [st1]1 [-] suspīcĭo, ōnis, f.: - [abcl][b]a - soupçon, suspicion. - [abcl]b - supposition, conjecture, opinion incertaine, pressentiment, idée. - [abcl]c - Pall. soupçon, apparence, trace légère.[/b]    - suspicionem habere: soupçonner.    - suspicio mihi est, Plaut.: je soupçonne.    - hac re nulla abest suspicio, Cic.: tout est suspect dans cette affaire.    - suspicio judiciorum, Cic.: la justice devenue suspecte.    - suspicio incidit mihi, Cic.: je soupçonne.    - suspicionem afferre (dare, injicere, praebere): faire soupçonner.    - venire in suspicionem avaritiae alicui: être soupçonné par qqn de cupidité.    - de morte si res in suspicionem venit, Caes.: si les circonstances de la mort éveillent les soupçons.    - suspicione carere: être à l'abri du soupçon.    - hostibus timoris dare suspicionem, Caes.: laisser soupçonner à l'ennemi qu'on a peur.    - suspicionem ab aliquo removere, Cic.: dissiper les soupçons que l'on a sur qqn.    - neque eo magis carebat suspicione, Nep.: et il n'en demeurait pas moins suspect.    - gentes sic inmanitate efferatas, ut apud eas nulla suspicio deorum sit, Cic.: des peuples assez enfoncés dans la sauvagerie pour n'avoir des dieux aucune idée.    - nulla suspicio vulneris, Petr.: aucune trace de blessure. [st1]2 [-] suspĭcĭo, ĕre, spexi, spectum: - tr. et intr. - [abcl][b]a - regarder de dessous, regarder en haut. - [abcl]b - regarder avec admiration, admirer, estimer, considérer, révérer. - [abcl]c - suspecter, soupçonner.[/b]    - suspicere caelum (in caelum): regarder le ciel.    - vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes, Plin. 35: des visages qui regardent en arrière, en haut et en bas.    - pietas suspicienda est, Nep.: la piété est admirable.    - aeraque et artis suspice, Hor. Ep. 1: sois en extase devant les bronzes et les oeuvres d'art.    - suspectus regi et ipse eum suspiciens ad perniciem ejus dolum quaerere, Sall. J.: suspect au roi et lui-même le suspectant de chercher quelque ruse pour perdre son maître.    - voir suspectus.
    * * *
    I.
        Suspicio, suspicis, pen. corr. suspexi, suspectum, suspicere. Virgil. Regarder en hault et contremont.
    \
        Suspicere aliquem. Cic. L'avoir en admiration et grande reputation ou estime, En faire grand cas.
    \
        Suspicere aliquem. Sallustius. Souspeconner aucun, Le tenir suspect.
    II.
        Suspicio, suspicionis, Verbale. Cic. Souspecon, Doubte.
    \
        - iam tum erat suspicio, Dolo malo haec fieri omnia. Terent. Deslors on souspeconnoit que, etc.
    \
        Suspicio incidit de me. Terent. On me souspeconne.
    \
        Suspicionem segregare ab se. Plaut. Oster le souspecon.
    \
        Suspicio amoris translata in eum. Terent. Quand on rejecte sur un autre le souspecon qu'on avoit sur aucun.

    Dictionarium latinogallicum > suspicio

  • 13 adfĭnis

    adfĭnis (affĭnis), e    - arfinis, arch. Prisc. [st1]1 [-] voisin, attenant, limitrophe.    - gens affinis Mauris, Liv. 28, 17: nation voisine des Maures.    - cui fundo erat ad finis M. Tullius, Cic. Tull. 14: propriété qui touchait M. Tullius.    - regiones ad fines barbaris, Liv. 45, 29, 14: les régions voisines des barbares. [st1]2 [-] parent par alliance, allié.    - mihi affinis erat, Cic.: il était mon parent par alliance.    - au plur. adfines: les parents par alliance.    - poét. adfinia vincula, Ov. P. 4, 8, 9: liens de parenté par alliance. [st1]3 [-] qui prend part, mêlé à, compromis dans.    - publicis negotiis adfinis, Plaut. Trin.: qui prend part aux affaires publiques.    - affinis huic facinori, Cic. Cat. 4, 3: compromis dans ce crime, complice.    - adfinis turpitudini, Cic. Clu. 127: mêlé à une infamie.    - adfinis rei capitalis, Cic. Verr. 2, 94: qui a trempé dans un crime capital.    - homines hujus adfines suspicionis, Cic. Sull. 17: des hommes susceptibles d'être soupçonnés d'avoir pris part à ce crime.    - ejus rei auctores adfinesque, Liv. 38, 31, 2: les instigateurs et les complices de ce crime.

    Dictionarium latinogallicum > adfĭnis

  • 14 affinis

    affīnis (adfīnis), e, angrenzend, I) eig.: gens affinis Mauris, Grenznachbarn der Mauren, Liv. 28, 17, 5: dah. subst., affīnēs, ium, m. pl., die Grenznachbarn (der Feldmark nach), s. Paul. ex Fest. 11, 9), Paul. dig. 10, 1, 12. Corp. inscr. Lat. 6, 10234 u. 10247. – II) übtr.: 1) durch Heirat anverwandt, verschwägert, ut essem adfinis tibi, Acc. tr. 502: alter mihi affinis erat, Cic. post redit. ad Quir. 5, 11: u. poet., vincula affinia, die verwandschaftlichen Bande, Ov. ex Pont. 4, 8, 9. – Öfter subst., affinis, is, Abl. e u. i, m. u. f. (vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 345 über Abl. e u. i), jeder od. jede Verschwägerte = Schwager, Schwägerin (im engern u. weitern Sinne), Schwiegervater, Schwiegersohn, Plaut., Cic. u.a.: et gener et affines placent, der Eidam u. dessen Familie (die Schwiegereltern mit Familie), Ter.: cognati et affines, Verwandte (überh.) u. Verschwägerte (insbes.), Cic. u.a.: fem. b. Cic. post red. in sen. 17 u. Auson. parent. 17 lemm. – Scherzh., vom Gatten der Buhle, Cic. Verr. 2, 36. – 2) gleichs. mit etw. verwandt, d.i. vertraut, in etw. verwickelt, bei etw. beteiligt, bei etw. mitschuldig (s. Wagner Ter. heaut. 215), m. Genet., illarum rerum, Ter.: rei capitalis, Cic.: huius suspicionis, Cic.: qui eius rei auctores adfinesque essent, Liv.: ne quis eorum ad hastam accederet sociusve aut affinis eius conductionis esset,
    ————
    Liv. – m. Dat., publicis an maritimis rebus, Plaut.: huic sceleri, huic facinori, Cic.: ei noxae, Liv.: corpus his vitiis affine, Lucr. – m. ad u. Akk., affines ad causandum, Pacuv. tr. 23. – Archaist. Form arfinis nach Prisc. 1, 45.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > affinis

  • 15 attenuatio

    attenuātio (adtenuātio), ōnis, f. (attenuo), die Abschwächung, dh. a) die Verminderung, suspicionis, Cornif. rhet. 2, 3. – b) der schlichte Ton der Darstellung, facetissima attenuatio verborum, Cornif. rhet. 4, 16.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > attenuatio

  • 16 etiam

    etiam, Coni. (= et iam) urspr. = und bereits, I) (zur Bezeichnung der Dauer in der Zeit) = auch jetzt, bis jetzt, noch immer, nondum etiam, vixdum etiam, auch jetzt noch nicht, auch jetzt kaum, Ter. u. Cic.: etiam non, noch immer nicht, Komik. u. Cic.: etiam dum, num, tum. s. etiamdum, etiamnum, etiamtum: etiam insuper, s. insuper: non satis me pernosti etiam, (bis jetzt) noch nicht, Ter.: cum iste etiam cubaret, da er noch (bis zu dem angegebenen Zeitpunkte) usw., Cic. – dah. in drängenden u. zusetzenden Fragen, immer noch, noch immer, etiam consulis? Plaut. trin. 572. – II) bereits, jetzt schon; dah. a) (in Antworten) ja, allerdings, ganz recht, numquid vis? Etiam, willst du was? Ja, Plaut.: aut etiam aut non respondere, entweder ja oder nein antworten, Cic. – b) (bei Zugeständnissen) ja, e tiam, inquit, beatam, sed non beatissimam, ja (= allerdings), sagte er, glücklich, aber nicht usw., Cic. – c) (zur Bezeichnung einer Steigerung, einer Vermehrung usw.) auch, auch noch, voce, motu, formā etiam magnificā, Cic.: non solum... sed etiam od. verum etiam, nicht nur... sondern auch, Cic. u.a. – tum (od. cum)... tum etiam, sowie... so (besonders) auch, Cic. – etiam tum... cum, auch dann... wenn, Cic.: tum etiam, dann auch, Ter. u. Tac.: addam et illud etiam, auch das noch, Cic.: etiam rides? du lachst auch noch? Plaut. –
    ————
    etiam quoque, s. quoque. – d) noch = sogar, multo etiam gravius, noch viel usw., Caes.: tabulas nihil profuturas, etiam plus suspicionis futurum, sogar noch mehr usw., Cic. – e) um etw. Vergessenes nachzuholen, noch etwas! ja, noch etwas! quid praeterea? quid? Etiam Gabinius a. d. IIII K. Octobr. noctu in urbem introierat, Cic. ad Q. fr. 3, 1, 7. § 25: quid superest? Etiam. Gener est suavis mihi, Cic. ad Att. 7, 3, 12: u. so Cic. ad Att. 1, 13, 6; 2, 6 extr. – III) noch einmal, wieder, circumspice etiam, sieh dich noch einmal um, Plaut.: dic etiam clarius, sag es noch einmal, Cic. – etiam atque etiam, immer wieder = sehr (öfter), rogare, considerare, Cic.: reputare, Sall. – IV) gleich, in ungeduldigen Fragen, die den Begriff einer Aufforderung (eines Befehls) in sich schließen (s. Brix Plaut. trin. 514. Spengel Ter. Andr. 849), etiam tu hinc abis? willst du gleich fort von hier? Ter.: etiam aperis? willst du gleich aufmachen? Plaut.: etiam taces? willst du gleich schweigen? Ter.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > etiam

  • 17 fama

    fāma, ae, f. (φήμη dor. φάμα), das Gerede der Menge, I) das erzählende, berichtende Reden-, Gerede der Leute, das Gerücht, der Ruf, die Sage, die Tradition, auch die geschichtliche Überlieferung (s. Wölffl. Liv. 21, 1, 4), fama rerum, die Geschichte, Tac.: exercitus (über die Ankunft des H.), Hirt. b. G.: istius suspicionis, Cic.: ad primam famam valetudinis, Suet. – ad Labienum per Remos incredibili celeritate de victoria Caesaris fama perfertur, Caes.: cum haec fama de nostrorum hominum avaritia et cupiditate percrebruerit, Cic.: fama est (es wird überliefert) Liv., fama fuit (es ging die Rede), Nep., vulgatior fama est, Liv., fama emergit (taucht auf), fama venerat, Cic., fama pervenerat Tarentum, Liv., fama exierat (war erschollen), Nep., fama affert od. fama affertur, Liv., fama perfertur, Caes., fama per orbem terrarum percrebuit, Caes., fama nuntiabat, Cic., fama manat, Cic., fama tenet (erhält sich, besteht), Liv., alle m. folg. Acc. u. Infin.: cum homines famā ferrent (als allgemein die Sage ging, es allgemein hieß), m. folg. Acc. u. Infin., Liv.: fama per socios vulgavit, m. folg. Acc. u. Infin., Liv.: erat fama, quasi concubinas ipse divelleret, Suet.: famā accipere, durch Gerücht erfahren, Caes.: ut fama loquitur, Vell.: ea fama, quae plerosque obtinet, die herrschende Sage, Sall.: inimici famam non ita ut nata est ferunt (verbreiten),
    ————
    Plaut. – Plur., maledicas famas ferunt (verbreiten), Plaut. trin. 186: inter arma civilia aequi bonique famas petit, Sall. hist. fr. inc. 1, 76 (42): per omnem provinciam magnae atrocesque famae ibant, *Sall. hist. fr. 1, 67 (66): ingentes esse famas de Regulo, Arrunt. in Sen. ep. 114, 19. – personif., Fama, als Gottheit, Tochter der Terra, schnellfüßig, allsehend, im Laufe wachsend, Verg. Aen. 4, 174 sqq. Ov. met. 12, 43 sqq. Val. Flacc. 2, 116 sqq. – II) das beurteilende Gerede, das Urteil der Menge, die öffentliche Meinung, die Volksstimme, u. öfter objektiv = der Ruf, in dem jmd. steht, A) im allg.: contra opinionem famamque omnium, Caes.: ut famam et opinionem hominum teneret, Caes.: f. popularis, Volksmeinung, Volksgunst, Cic. – bona f. (ευδοξία), Cic.: bonam famam bonorum expetunt, Cic.: f. pudica, unbescholtener Ruf, Prop. – mala f., Sall. – f. sapientiae, f. bene loquendi, Cic.: famam temeritatis subire, Cic.: famam inconstantiae non pertimescere, Cic. – ungew. Plur. gebraucht von Sall. in Sen. ep. 114, 19. – B) prägn.: 1) der Ruf, Leumund = bona fama (s. no. A), der gute Ruf, der gute Name, der gute Leumund, Ruhm, huius omnis fama atque existimatio, Cic.: famam collectam servare, Cic.: famam suam laedere, Plin. ep.: famam ingenii abicere, Cic.: famae consulere, Cic.: famae servire, Nep.: famae dare alqd, etw. auf den Ruf geben, Hor.: dabat et famae, Tac.: famam
    ————
    alcis lacerare, Liv. u. Tac.: famam maculari dehonestarique, Liv. – v. Frauen = Frauenehre, unbescholtener Ruf, cognita fama, Prop.: famam sororis defendere, Cic.: famae parcere, Sall. u. Tac.: u. = Ruhm, Stolz, Argivae fama pudicitiae, sie (nämlich Euadne), der Stolz der argivischen Züchtigkeit, Prop. – 2) der Ruf = mala fama (s. no. A), der üble, böse Ruf, die üble Nachrede, der böse Leumund, famam in se transtulit, Ter.: me eadem quae ceteros fama atque invidia vexabat, Sall.: moveri famā, Verg.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fama

  • 18 odor

    odor, ōris, m. (zu griech. οζω, οδωδα, ὀσμή), der Geruch, I) eig. u. bildl.: 1) eig., Cic.: odorem trahere naribus, Phaedr. – Insbes., a) der ( üble) Geruch, Gestank, Sall., Verg. u.a. – b) der Wohlgeruch, Duft, Verg. u. Hor. – c) übtr., der Dampf, Dunst, ater, Verg.: insolitus, Liv.: culinarum fumantium, Sen. – 2) übtr., die Witterung einer Sache, Vermutung, Ahnung, odore aliquo legum recreatus, Anhauch, Cic.: est non nullus odor dictaturae, man munkelt von einer D., Cic.: qui quodam odore suspicionis Stalenum corruptum esse sensisset, der davon schon einigen Wind hatte u. den Verdacht hegte, daß usw., Cic. – II) meton.: I) Wohlgeruch = Räucherwerk, Assyrius odor, Catull.: Arabius odor (Weihrauch), Plaut.: tus exiguum et odoris unius glebula, Arnob.: fumat ara multo odore (Weihrauch), Hor.: attrib., unguen odor, Apul. flor. 19. p. 33, 2 Kr. – Plur. = wohlriechende Spezereien, Gewürze, wohlriechende Wasser, Salben, Balsame (griech. φάρμακα), unguenta atque odores, Plaut.: tus et odores, Hor.: coquere odores, Sen.: incendere odores, Cic.: Poppaeae corpus differtum odoribus conditur, Tac.: mercator, qui odores ac purpuras portabat, Sen. – 2) der Geruchsinn ( neben auditus, tactus, gustatus), Cornif. rhet. 2, 8. Ambros. in Luc. 7. § 140. – Archaist. Nbf. odōs, ōris, m., Plaut. capt. 815; Curc. 105; Pseud. 841 u. 842. Sall.
    ————
    Iug. 44, 4 (aber Lucr. 6, 952 jetzt odor).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > odor

  • 19 tormentum

    tormentum, ī, n. (torqueo), I) ein Werkzeug zum Drehen, Winden, Pressen, und zwar: 1) die Winde, praesectis omnium mulierum crinibus tormenta effecerunt, Caes. b.c. 3, 9, 3; vgl. Lact. 1, 20, 27: falces tormentis introrsus reducebant, Caes. b.G. 7, 22, 2. – 2) der Strick, das Seil, tormento tensior, Priap. 6 (5), 5: quadruplices tormento astringere limbos, Gratt. cyn. 26. – 3) die Fessel, ferreum, Plaut. Curc. 227: tormentorum iniuria, Petron. 102, 13: tormenta, laxare, Ps. Quint. decl. 19, 15. – 4) ein Marterwerkzeug, die Folter, a) eig.: cruciatus (Plur.) tormentorum, Folterqualen, Tac.: tormenta adhibere, Cic.: dare se in tormenta, mit auf die Folter gehen, Cic.: dedere alqm tormentis, Cic.: ementiri (falsch aussagen) in tormentis, Cic.: excruciari tormentis, Caes.: tormentis exprimere confessionem cogitati facinoris, Suet.: minitari omnibus bonis cruces ac tormenta, Cic.: quaestiones servorum ac tormenta accusator minitatur, Cic.: neque tormentis neque supplicio cuiusquam parcere, Suet.: de servo in dominum ne tormentis quidem quaeri licet, Cic.: quo magis necessarium habui ex duabus ancillis quid esset veri et per tormenta quaerere, Plin. ep.: verberibus ac tormentis quaestionem habere pecuniae publicae, Cic.: tormenta non recusare, Curt. – b) übtr.: α) die Folter = der Zwang, lene tormentum admovere ingenio, einen sanften Zw. auf
    ————
    den G. ausüben, Hor. carm. 3, 21, 13. – β) die Marter, Plage, tormenta vulvae, Plin.: vesicae et exulcerati ventris tormenta, Sen.: stomachi tormenta tolerare, Sen.: incredibiles cruciatus et indignissima tormenta pati, v. Podagristen, Plin. ep. – tormenta suspicionis, Cic.: tormenta fortunae, die vom Schicksal auferlegten Leiden, Cic.: tormenta verborum, Min. Fel. – est tormentum m. Infin., est tormentum carere divitiis, Sen. contr. 1, 6, 5. – 5) ein Druckwerk, beim Wasser, Sen. nat. qu. 2, 9, 2. Tert. de anim. 14. – 6) tormenta tibiarum, die Druckwerke, Plin. 10, 82. – II) ein Werkzeug zum Fortschleudern, die Schleuder-, Wurfmaschine, das Geschütz, a) eig.: bellica tormenta, Varro: bellica tormenta operaque, Liv.: balistae lapidum et reliqua tormenta, Cic.: ibi tormenta collocavit, Caes. – b) meton., das daraus abgeschleuderte Geschoß, telum tormentumve missum, Caes.: t. missile, Plin.: fenestrae ad tormenta mittenda, Caes. – Sen. de tranqu. anim. 1, 5 sind mille tormenta tausend Foltern.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tormentum

  • 20 fāma

        fāma ae, f    [1 FA-], a report, rumor, saying, talk, tradition: hac famā inpulsus, T.: a Brundisio nulla fama venerat: tristis a Mutinā: fama ac nuntius adferretur, Cs.: alqd famā accipere, to hear of, Cs.: fama est obscurior annis, V.: vaga, O.: ut fama est, V.: vetus est ut fama, H.: ita fama ferebat, O.: duplex inde fama est, a twofold tradition, L.: Romae constans fama omnium erat, esse, etc., L.: fama incerta duos equites venisse, a vague rumor, L.: fama occupat aurīs, Helenum regnare, V.: de interitu Clodi: istius suspicionis: incerta aeris alieni, L.—Person., Rumor: Fama, malum quā non aliud velocius ullum, V.: Fama tenet domum, etc., O.— Public opinion, the popular voice, fame, repute, reputation: id si non fama adprobat, T.: adversus famam rumoresque hominum, L.: contra famam omnium, Cs.: turpis, infamy, S.: mala, S.: popularis, favor: pudica, Pr.: bona bonorum: bene loquendi: vappae ac nebulonis, H.— Fair fame, reputation, renown, fame, good repute: Tua fama in dubium veniet, T.: fundamentum est famae iustitia: famae consulere, S.: ingeni: populi R., L.: fortunā, famā superiores: fama decus Divitiis parent, H.: magnam famam attulisse Fabio, glory, L.— Ill-fame, blame, reproach, scandal: famam in se transtulit, T.: me fama atque invidia vexabat, S.: veterum malorum, V.: neque famam patieris inultae, the disgrace of remaining unavenged, V.
    * * *
    rumor; reputation; tradition; fame, public opinion, ill repute; report, news

    Latin-English dictionary > fāma

См. также в других словарях:

  • Proceso inquisitorial — Saltar a navegación, búsqueda El evangelio triunfando sobre la herejía, escultura alegórica de Gustav Vasakyrkan. El proceso inquisitorial es el proceso judicial característico del Derecho inquisitorial, cuyo principal rasgo consistía e …   Wikipedia Español

  • Verdachtsstrafe — (Poena suspicionis, Poena extraordinaria), die besonders im 18. Jahrh. übliche, seit Anfang des 19. Jahrh. jedoch verworfene Verhängung von gelindern Strafen, als der vom Gesetze für das in Frage stehende Verbrechen angedrohten (z. B.… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Melchior Zeidler — (* 16. Februar 1630 in Königsberg (Preußen); † 10. Dezember 1686 ebenda) war ein deutscher Philosoph und evangelischer Theologe. Inhaltsverzeichnis …   Deutsch Wikipedia

  • CEPHALUS — I. CEPHALUS Atheniensis orator, qui primus proemia; et epilogos induxit. Suidas. Cuius etiam Aeschines et Demosthenes, in Oratimbus, meminerunt. Hic gloriabatur, quod cum plura decreta, quam quis sui temporis orator, scripsisset, numquam fuisset… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PARADISUS — I. PARADISUS apud recentiores Scriptores, atrium est porticibus circumdatum ante aedes sacras. ex Graeco Παράδεισος, qui ab Hesychio definitur τόπος εν ᾧ παριπάτοι, locus porticibus et deambulatoriis circumdatus, Gallis vero Parvis. Hâc notione… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PSEUDOSEBASTIANUS I — PSEUDOSEBASTIANUS I. surrexit A. C. 1585. Cum enim post mortem Sebastiani, in Africa caesi, et Portugalliam in Hispanorum potestatem redactam, magna Lusitanorum pars desideriô pristinae Regum suorum familiae quemvis fingere etiam maluisse visa… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»